Οι νεοσσοί ωριμάζουν - καναρίνια

Σε ηλικία 20 ημερών οι νεοσσοί αρχίζουν τις πρώτες προσπάθειες να φάνε μόνοι τους. Όση περισσότερη ποικιλία έχει τώρα η τροφή, που τους προσφέρεται τόσο λιγότερα προβληματική θα είναι η διατροφή αργότερα, γιατί και τα καναρίνια είναι ζώα που συνηθίζουν. Αυτό που μαθαίνουν τώρα το θέλουν και αργότερα. Προσανατολίζονται σύμφωνα με τους γονείς και τσιμπάνε ο,τι βρίσκουν γύρω τους από εκείνα που έβρισκαν στο ράμφος των γονιών. Όταν έρθει κάποιος από τους γονείς κοντά τους, σηκώνονται όρθια φτερουγίζουν και ζητιανεύουν τιτιβίζοντας - ακόμα και αν τρώνε ήδη μόνα τους. 
Τα μικρά ζητάνε τροφή επίσης το ένα από το άλλο χωρίς επιτυχία φυσικά. Το φτέρωμα της ουράς που δεν υπήρχε όταν εγκαταλείπουν τη φωλιά, τώρα σιγά - σιγά μεγαλώνει. Αν τα φτερά της ουράς μετά από δυο εβδομάδες είναι 2 εκατοστά περίπου μπορείτε να βάλετε τα μικρά στο δικό τους κλουβί. 
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να τα βγάλετε από το κλουβί, όταν ο πατέρας αρχίζει να επιτίθεται στα νεαρά αρσενικά. Μετά τις δυο επωάσεις βγάλτε όλες τις φωλιές από το κλουβί, για να εμποδίσετε το θηλυκό να κάνει μια ακόμη γέννα. 
Τα πουλιά χρειάζονται τώρα ξεκούραση και εξάλλου θα ακολουθήσει σε λίγο η αλλαγή του φτερώματος, που γίνεται παράλληλα με την αλλαγή του φτερώματος των μικρών πουλιών. 
Όταν τελειώνει η αλλαγή του φτερώματος, το "μεγάλο" αρσενικό αρχίζει να τραγουδάει και τώρα μπορείτε να ακούσετε αν ανάμεσα στα μικρά πουλιά υπάρχουν αρσενικά. Αυτά προσανατολίζονται προς το κελάηδισμα στο τέλος της αλλαγής του φτερώματος και συναγωνίζονται τον πατέρα. 
Θα έχετε τη χαρά να ακούσετε πως γίνονται οι τραυλοί ήχοι, μια τρεμουλιάρικη μελωδία. Στο τέλος μετά από επιμελή εξάσκηση, ο μικρός τραγουδάει τόσο καλά όσο ο πατέρας του. 
Σκεφτείτε ότι τα καναρίνια χρειάζονται τη περιοχή τους. Πριν το τέλος του χρόνου χωρίστε τα νεαρά αρσενικά αν δεν θέλετε να έχετε μαλώματα. Όσο είναι δυνατό μη βάζετε τα αδέρφια μαζί. Με την αιμομιξία μπορούν να εμφανιστούν εκφυλισμένοι κληρονομικοί παράγοντες και τα μικρά της επόμενης γενιάς μπορεί να μην επιζήσουν.