Παπαγαλάκι με μπλε λοφίο

Polytelis alejandrae 
ΑΡΣΕΝΙΚΟ: Μέτωπο, κορυφή, πίσω μέρος του κεφαλιού ανοιχτό γαλάζιο, τράχηλος λαδί, πηγούνι, περιοχή γύρω από τα αυτιά και λαρύγγι ροζέ, φτερά λαδί, φτερούγες ανοιχτοπράσινες, κάτω πλευρά και στήθος γκριζοπράσινα, φτερά στους μηρούς κοκκινωπά, έδρα βιολετί, τα μεσαία πολύ μακριά φτερά λαδί, η μέσα πλευρά των υπόλοιπων φτερών ροζ, οι φτερούγες έχουν μια προέκταση σε σχήμα σπάτουλας. Αυτές οι σπάτουλες σπάνε συχνά για ένα διάστημα πριν γίνει η αλλαγή του χρώματος. Μήκος 380 με 400 mm. 
ΘΗΛΥΚΟ: Μέτωπο ανθρακί, το πράσινο χρώμα στο επάνω μέρος των φτερούγων έχει λαδί κηλίδες, το χρώμα της έδρας είναι μπλε ματ. Η ουρά είναι αισθητά μικρότερη από του αρσενικού, οι φτερούγες δεν έχουν την επέκταση σε σχήμα σπάτουλας, το ράμφος είναι σκούρο κόκκινο. 
ΝΕΟΣΣΟΙ: όπως τα θηλυκά - αρχίζουν να αλλάζουν χρώμα όταν γίνουν οκτώ με εννέα μηνών. Σε αυτό το διάστημα εμφανίζονται μπλε φτερά στο κεφάλι των αρσενικών νεοσσών. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας δίνει ο GROEN, οι σπάτουλες εμφανίζονται στα αρσενικά όταν γίνουν ενάμισι χρόνων. 
ΠΑΤΡΙΔΑ: Κεντρική Αυστραλία, από τη νότια περιοχή της Βόρειας Αυστραλίας μέχρι τις βόρειες περιοχές της νότιας Αυστραλίας και τις ανατολικές περιοχές της δυτικής Αυστραλίας. Τα αρμονικά χρώματα και η κομψή, λεπτή μορφή τους με την πολύ μακριά ουρά (ιδιαίτερα στο αρσενικό) δημιουργούν μια χτυπητή εικόνα. Επειδή πετάει με μεγάλη επιδεξιότητα, πρέπει το αναθρεπτήριο να έχει μεγαλύτερο μήκος από ο,τι έχει στα άλλα είδη του ίδιου μεγέθους. Σας συνιστούμε ένα μήκος 8 m. Όλοι οι εκτροφείς πιστεύουν ότι τα πουλιά πρέπει να ζουν σε πολύ ευρύχωρο αναθρεπτήριο για να υπάρξει μια πετυχημένη αναπαραγωγή, αλλιώς γίνονται στείρα. Κάτω από κατάλληλες συνθήκες το παπαγαλάκι με το μπλε λοφίο επωάζει τα αυγά του άλλα αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό πετυχαίνει και εύκολα. 
Κυρίως πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο πολλοί εκτροφείς έκαναν παράπονα για διάφορα δυσάρεστα περιστατικά, όπως λίγα αυγά, αγονιμοποίητα αυγά και ιδιαίτερα για το γεγονός, ότι το θηλυκό έπαιζε με τα αυγά του μέχρι να σπάσουν. Επίσης, ότι το αρσενικό σκαρφάλωνε συχνά μέσα στη φωλιά και ενοχλούσε το θηλυκό. Υπάρχουν όμως διάφορα μέτρα που μπορείτε να πάρετε για να σώσετε τα αυγά. Το πιο απλό: παίρνετε ένα σκαμμένο κορμό δέντρου, που έχει μια τρυπά στη μέση. Το νεογέννητο αυγό πέφτει σε ένα κουτί γεμάτο πριονίδια που βρίσκεται κάτω από τη φωλιά και μπορείτε να το δώσετε για να το επωάσουν άλλα παπαγαλάκια. Ο GROEN υποθέτει, ότι το θηλυκό μπορεί να πέφτει στα αυγά από την τρύπα εισόδου και τα σπάζει. Για να αποφύγετε κάτι τέτοιο σας συνιστά ο GROEN να κρεμάτε τη φωλιά σε γωνία 45 μοιρών. Με αυτή τη μέθοδο μπορείτε να διασώσετε τα περισσότερα αυγά. Υπάρχουν βέβαια και καλά ζευγάρια που μεγαλώνουν τους νεοσσούς τους χωρίς πρόβλημα. Κάθε χρόνο αναπαράγονται πολλά παπαγαλάκια με μπλε λοφίο. Και στη Γερμανία υπάρχουν μερικοί πολύ πετυχημένοι εκτροφείς. 
Μια μπλε διασταύρωση έχει εμφανιστεί δυο φορές στην Αυστραλία και μια φορά στην Ολλανδία. Δεν γνωρίζουμε αν κατάφερε να συνεχιστεί η παραγωγή αυτού του χρώματος. 
Το παπαγαλάκι με το μπλε λοφίο είναι πιο αξιόπιστο από όλα τα άλλα αυστραλέζικα παπαγαλάκια και μαθαίνει γρήγορα αυτόν που το φροντίζει. Μια μάλλον δυσάρεστη ιδιότητά του είναι ότι έχει μεγάλο ρεπερτόριο κραυγών που τις χρησιμοποιεί σε αφθονία. 
Η οικογένεια Ροσέλλα (Platycercus) - τα πραγματικά παπαγαλάκια με την πλακουτσή ουρά - περιλαμβάνει έξι είδη. Πέντε από αυτά κατάγονται από την Αυστραλία και ένα από την Τασμανία και από τα νησιά της οδού Bass. Από αυτά είναι πολλές ράτσες γνωστές που διαφέρουν μεταξύ τους περισσότερο ή λιγότερο. Παλιά θεωρούνταν μερικά σαν ανεξάρτητα είδη. Επειδή όλα τα είδη είναι πολύ συγγενικά, υπάρχουν συχνά πολλές διασταυρώσεις σε περιοχές που ζουν δυο είδη. Χαρακτηριστικό των ειδών της οικογένειας  Platycercus είναι, ότι τα φτερά της πλάτης μοιάζουν με λέπια. Το κεντρικό σημείο που είναι μαύρο, έχει κίτρινο, κόκκινο ή πράσινο περίγραμμα. Όλα τα είδη έχουν μια μεγάλη άσπρη, κίτρινη ή μπλε κηλίδα στο μάγουλο. Τα φτερά της ουράς είναι σχετικά πλατιά, τα τέσσερα μεσαία έχουν σχεδόν το ίδιο μήκος. Το ράμφος είναι κοντό και δυνατό. Το αρσενικό έχει σχεδόν τα ίδια χρώματα με το θηλυκό και δεν ξεχωρίζονται εύκολα. 
Τα είδη της οικογένειας Ροσέλλα είναι πολύ αγαπητά και ένα είδος που συνηθίζεται πολύ. Παλιά εισάγονταν πολυάριθμα παπαγαλάκια με πλακουτσή ουρά. Οι Ροσέλλες είναι γενικά πολύ ανθεκτικά πουλιά και μπορούν να μένουν όλο το χρόνο σε υπαίθρια αναθρεπτήρια. Επειδή όμως είναι πολύ ζωηρά και πετάνε πολύ καλά, πρέπει το αναθρεπτήριο να είναι αρκετά ευρύχωρο. Σας συνιστούμε το μήκος των 5 m περίπου. Πολλές Ροσέλλες είναι καλές για αναπαραγωγή αν βρει κάνεις ένα καλό ζευγάρι. 
Όταν φτιάχνετε ζευγάρι, πρέπει να προσέξετε ότι τα πουλιά δεν ταιριάζουν πάντα. Πρέπει λοιπόν να παρατηρείτε γιατί δείχνουν πολύ γρήγορα αν συμφωνούν για το καινούριο ταίρι τους. Γιαυτό πρέπει να είσαστε πολύ προσεκτικοί όταν ένα αρσενικό χάσει το ταίρι του και να μην προσπαθήσετε αμέσως να του "πασάρετε" καινούριο ταίρι. Είναι καλύτερα να περιμένετε ένα ορισμένο διάστημα και μετά να προσπαθήσετε να ζευγαρώσετε τα πουλιά σε ένα καινούριο αναθρεπτήριο ή τουλάχιστον καινούριο για το αρσενικό. Αν το αρσενικό επιτεθεί του θηλυκού πρέπει να τα χωρίσετε αμέσως, γιατί αλλιώς θα σκοτώσει το ένα το άλλο - συνήθως το αρσενικό σκοτώνει το θηλυκό. Πρέπει τότε να βάλετε τα πουλιά σε γειτονικά κλουβιά ώσπου να συνηθίσουν το ένα το άλλο - σας συνιστούμε να πάρετε αυτό το μέτρο από την αρχή. Οι Ροσέλλες, κυρίως οι αρσενικές, είναι πάντα εχθρικές σε άλλα συγγενικά τους είδη. Γιαυτό δεν πρέπει ποτέ να βάλετε σε γειτονικά κλουβιά δυο ζευγάρια γιατί αλλιώς μπορεί να τραυματιστούν δαγκώνοντας το ένα το άλλο μέσα από το κιγκλίδωμα. Ακόμα και αν έχετε διπλό κιγκλίδωμα μεταξύ των δυο αναθρεπτηρίων δεν πρόκειται να έχετε αποτελέσματα με το ζευγάρωμα, γιατί τα αρσενικά θα περνάνε τον καιρό τους σκαρφαλώνοντας στο κιγκλίδωμα και με τσακώματα. Γιαυτό θα πρέπει να βάλετε τα ζευγάρια σε αναθρεπτήρια που να μη βρίσκονται κοντά και να βάλετε στα γειτονικά αναθρεπτήρια μη συγγενικά είδη - όπως π.χ. τα πράσινα παπαγαλάκια (Neophema). Πολλοί εκτροφείς λένε ότι οι Ροσέλλες φέρονται φιλικά σε μικρότερα πουλιά. 
Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολες με τις φωλιές τους, μόνο που δεν πρέπει να είναι πολύ μικρές. Γεννάνε πολλά αυγά (μέχρι εννιά). Ο χρόνος επωάσεως κυμαίνεται μεταξύ 18 και 20 ημερών και οι νεοσσοί εγκαταλείπουν σχετικά νωρίς τη φωλιά σε ηλικία 30 με 35 ημερών περίπου. Το αργότερο μετά από ένα  μήνα είναι τελείως ανεξάρτητα και θα πρέπει να τα χωρίσετε από τους γονείς. Αυτό πρέπει να γίνεται ιδιαίτερα όταν το ζευγάρι ετοιμάζεται να επωάσει πάλι, πράγμα που συμβαίνει συχνά σε μερικά είδη. 
Οι Ροσέλλες δεν έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις σχετικά με την τροφή τους: Παπαγαλίνη, άσπρο, ιαπωνικό, σενεγαλέζικο κεχρί, βρώμη, καλαμπόκι, ηλιόσπορους και κατά καιρούς μερικά αράπικα φιστίκια, αποτελούν τη βασική τροφή τους. Μπορείτε να τους δίνετε και λίγο κανναβούρι. Σχεδόν όλοι οι παπαγάλοι αγαπούν τα κοτσάνια κεχριού, ιδίως τα φυτρωμένα. Σας συνιστούμε να μην τους δίνετε μόνον ξερούς άλλα και φυτρωμένους σπόρους. Πρέπει πάντα να υπάρχουν στο κλουβί χόρτα και φρούτα. Επίσης πρέπει πάντα να τους δίνετε τακτικά φρέσκα κλαδιά για να τσιμπάνε. 
Όπως αναφέραμε, μπορείτε να ζευγαρώσετε Ροσέλλες διαφόρων ειδών μεταξύ τους. Δεν θα πρέπει όμως να επιχειρείτε τέτοια άσκοπα ζευγαρώματα γιατί από αυτά προκύπτουν έκφυλοι απόγονοι και να εκτρέφετε πάντα μόνο καθαρόαιμα πουλιά. Υπάρχει και άλλος ένας λόγος, γιαυτό και είναι η απαγόρευση της εξαγωγής αυστραλέζικων πουλιών.