Μια Μακρόχρονη Ιστορία Φιλίας

Οι ρίζες της καταγωγής του σκύλου χάνονται μέσα στο χρόνο. Στα ερείπια των προϊστορικών καταυλισμών που ξέθαψαν οι σκαπάνες των αρχαιολόγων βρέθηκαν σκελετοί σκύλων, που μοιάζουν πολύ με τους σημερινούς απογόνους τους. Αν και δεν γνωρίζουμε την καταγωγή του σκύλου, είναι εύκολο να φανταστούμε την πρώτη του επαφή με το μακρινό μας πρόγονο, ίσως σε κάποιο κυνήγι όπου συνεργάστηκαν για πρώτη φορά. Ο δεσμός τους σφυρηλατήθηκε τις νύχτες γύρω από τη φωτιά του καταυλισμού, όταν μοιράζονταν το θήραμά τους. 
Πολύχρονες μελέτες από ειδικούς επιστήμονες δεν μπόρεσαν να σηκώσουν το πέπλο του άγνωστου από την καταγωγή του σκύλου. Το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν ήταν να κατατάξουν το σκύλο - Στα σαρκοφάγα θηλαστικά, μαζί με το λιοντάρι, την τίγρη, τον πάνθηρα, τη γάτα κλπ. 
  Στην οικογένεια των κυνιδών (CANIDES), μαζί με το λύκο, το τσακάλι κλπ., και 
  Στο είδος - Κύων ο κατοικίδιος. 
Στις τοιχογραφίες των Πυραμίδων, στα Ασσυριακά ανάγλυφα, στους Ομηρικούς στίχους, στα ψηφιδωτά της Πομπηίας, απαθανατίστηκε ο σκύλος κυνηγός, ο σκύλος φύλακας, ο σκύλος πολεμιστής. 
Η ελληνική μυθολογία αναφέρει ότι τον εξημέρωσε ο Απόλλων και τον χάρισε στην Άρτεμη για να τη συντροφεύει στα κυνήγια της. Στην Κρήτη υπάρχουν ακόμα τα κρητικά σκυλιά, μια ράτσα, που όπως μαρτυρούν οι τοιχογραφίες, διατηρείται αναλλοίωτη από τη Μινωική εποχή. Στα ελληνικά αγγεία εικονίζονται μικρόσωμα σκυλιά, που οι αρχαίοι ονόμαζαν μελιταία κυνίδια, ενώ στα ανάγλυφα του Κεραμεικού, ο σκύλος αποχαιρετά με θλιμμένα μάτια τον αφέντη του που φεύγει για το μεγάλο ταξίδι. 
Στην αρχαία Ρώμη οι σκύλοι χρησιμοποιήθηκαν για τη φρούρηση των σπιτιών και των στρατοπέδων, για το κυνήγι και για να παλεύουν με άγρια θηρία στην αρένα. 
Ο Μεσαίωνας καθιέρωσε τις...ταξικές διακρίσεις μεταξύ των σκύλων. 
Μόνο οι ευγενείς μπορούσαν να έχουν στην κατοχή τους ένα καθαρόαιμο κυνηγόσκυλο και τιμωρούσαν με θάνατο όποιον σκότωνε η τραυμάτιζε ένα τέτοιο "ευγενικό" ζώο. Ευγενείς και βασιλιάδες προστάτεψαν, τίμησαν και αγάπησαν τα σκυλιά. Ο Τισιανός, ο Βάν Ντάικ, ο Μέμλινγκ ζωγράφισαν σκηνές κυνηγιού και οικογενειακής ζωής, με πρωταγωνιστή κάποιο Λεβριέ, κάποιο Μαστίφ και κάποιο Λουλού που από τότε θεωρούνται ως η καλύτερη συντροφιά για τα παιδιά. 
Η περίοδος του Ρομαντισμού έβαλε τα σκυλιά στη λογοτεχνία. Ο Λόρδος Μπάυρον - που χρωστούσε τη ζωή του στην αφοσίωση του σκύλου του - του αφιέρωσε τις πιο λυρικές του σελίδες. Αργότερα, ο Ρ. Κίπλινγκ και ο Τζάκ Λόντον έγραψαν μυθιστορήματα γύρω από τη ζωή και τα κατορθώματα σκύλων. 
Μέσα στην ροή των χιλιετηρίδων ο σκύλος της προϊστορικής εποχής προσαρμόστηκε και αναπτύχθηκε σε μια σειρά μορφές ώστε να εξυπηρετεί τις ποικίλες ανάγκες του ανθρώπου. Έτσι ο σκύλος είναι φύλακας, κυνηγός, στρατιώτης, ανιχνευτής, άλλα πάνω από όλα είναι ο πιστός και αφοσιωμένος φίλος και σύντροφος.