Ντογκ ντε Μπορντώ

Ντογκ ντε Μπορντώ είναι παρόμοιος με το Μπουλμαστίφ σε μέγεθος και είδος αλλά αιώνες μεγαλύτερος, ώστε να συγγενεύει περισσότερο με το Ασιατικό μαστίφ ή τους μολοσσούς που μεταφέρθηκαν στη Γαλατία από τις Ρωμαϊκές αρένες. Τα Pugnaces, Μολοσσοί μάχης των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, που απεικονίζονται στα αρχαία μνημεία μοιάζουν περισσότερο να είναι οι άμεσοι πρόγονοι των σημερινών Ντογκ.

Ένα δείγμα αυτών των Μολοσσών, απεικονισμένο με ακρίβεια στη Μπολόνια, περίπου το 1300 π.Χ., μοιάζει με τα σημερινά Ντογκ ντε Μπορντώ. Μια εποχή υπήρξαν δύο τύποι, ο Ντογκ που ξέρουμε και ο Ντογκέν που ήταν η μικρότερη εκδοχή - και ο οποίος εκτός από μια μικρή αναφορά στα βιβλία έχει από τότε εξαφανιστεί. Οι Ντογκ με την είσοδο τους στη Γαλλία μετά την πτώση της Ρώμης απασχολήθηκαν ποικιλοτρόπως. Αρχικά εξυπηρέτησαν πολύ σαν πολεμικά σκυλιά αλλά παράλληλα και σαν φύλακες κοπαδιών εναντίον των λύκων και των αρκούδων. Κατόπιν αυτού ακολούθησε η "δόξα" των μοναχιών με αρκούδες και ταύρους. Αφού η νομοθεσία έθεσε εκτός νόμου τον βασανισμό μεγαλόσωμων ζώων, τη θέση του Ντογκ εναντίον ταύρου πήρε ο Ντογκ εναντίον Ντογκ. Οι θεατές θεωρούσαν πως οι Γαλλικές κυνομαχίες ήταν ισάξιες των ταυρομαχιών της Ισπανίας. Αρκετές φορές, όταν κάποιο ματς φαινόταν αδιάφορο, εισήγαγαν στην αρένα και ένα τζάγκουαρ ώστε να ανάψουν τα αίματα. Η έλλειψη συναισθημάτων για τους σκύλους και ιδιαίτερα για τους Ντογκ ντε Μπορντώ πιστοποιείται από τα γραπτά του Γκαστόν Φεμπούς στα 1300: «... με τα χοντρά τους κεφάλια και τα χοντρά τους χείλη και τα μεγάλα τους αυτιά, είναι απολύτως κατάλληλοι για να κυνηγούν αρκούδες και γουρούνια γιατί είναι πολύ πεισματάρηδες. Αλλά είναι υπέρβαροι και άσχημοι και αν τύχει και τους σκοτώσει κανένας αγριόχοιρος, σιγά την απώλεια.»

Προς το τέλος του Μεσαίωνα, ο μονομάχος μετατράπηκε σε οδηγό κοπαδιών - όχι και τόσο «δοξασμένη» απασχόληση αλλά σαφώς ασφαλέστερη. Όταν οι κυνομαχίες έγιναν παράνομες και έπαψε η ανάγκη για οδηγούς κοπαδιών η ράτσα χρησίμευσε στην προσωπική ασφάλεια. Η εντυπωσιακή του παρουσία κοσμούσε πολλά και πλούσια κτήματα. Η Γαλλική Επανάσταση έθεσε τέρμα και σε αυτή την απασχόληση, οπότε και μεγάλος αριθμός αυτών των ευγενών φρουρών έδωσαν τη ζωή τους για να διαφυλάξουν τους κυρίους και τις περιουσίες τους. Ευτυχώς όμως, επέζησαν αρκετοί ώστε να τραβήξουν την προσοχή των σημερινών Γάλλων κυνολόγων με αποτέλεσμα ο σκύλος να απαντάται πλέον σε ολόκληρη την Ευρώπη, την Ιαπωνία, την Αφρική και τις ΗΠΑ.

Ο καθηγητής Ρεϊμόν Τρικέ ηγήθηκε στην επαναδημιουργία της ράτσας, στα μέσα της δεκαετίας του 1960, δίνοντας έμφαση στο ότι ο σκύλος πρέπει να είναι "εξαίρετος αθλητής". Το ογκώδες κεφάλι είναι το σήμα κατατεθέν, καθώς και τα αργοκίνητα σαγόνια και τη μουσούδα καλυμμένη είτε με μαύρο είτε με κόκκινο.

«Η ωραιότητα είναι κάτι επιπόλαια επιφανειακό» και αντίθετα με την απειλητική μορφή τους, οι σκύλοι αυτοί είναι γλυκύτατοι με τους κυρίους τους αλλά και με τα παιδιά. Είναι, ωστόσο, επιθετικοί προς άλλους σκύλους. Η Γαλλική έκφραση «χαρακτήρας του Ντογκ» αναφέρεται ακόμη για ανθρώπους που επιδεικνύουν κακή διάθεση.